کاریکاتور جنجالی و اهانت آمیز

این کاریکاتور در تاریخ 22 اردیبهشت (سیزدهم مه) در گوشه ای از صفحه کودک و نوجوان هفته نامه ایران جمعه و طی مطلبی با عنوان "چه کنیم که سوسکها سوسکمان نکنند" چاپ شده بود.

مانا نیستانی (سمت راست) و مهرداد قاسمفر در ارتباط با چاپ کاریکاتور جنجال برانگیز در روزنامه ایران بازداشت شده اند.

این کاریکاتور در تاریخ 22 اردیبهشت در گوشه ای از صفحه کودک و نوجوان هفته نامه ایران جمعه و طی مطلبی با عنوان "چه کنیم که سوسکها سوسکمان نکنند" چاپ شده بود.

مطلب مزبور حاوی چند کاریکاتور است که در یکی از آنها کودکی به زبان سوسکها با یک سوسک صحبت می کند اما سوسک حرفهای او را نمی فهمد و به زبان ترکی می پرسد: "نمه نه"؟ (به فارسی: چی؟)

شمار زیادی از ترکهای ایران این کاریکاتور را توهین به خود تلقی کرده و تبریز و ارومیه به عنوان دو شهر بزرگ ترک نشین ایران و چند دانشگاه این کشور صحنه تظاهرات اعتراض آمیزی شده اند که در مواردی به بروز خشونت و بازداشت افراد نیز منجر شده است.

در چند شهر در مناطق شمال غرب ایران تظاهرات بیشتری برگزار شده و هزاران نفر روز شنبه، ششم خرداد، در اعتراض به یک کاریکاتور در روزنامه ایران دست به راهپیمایی زدند.

برخی از این راهپیمایی ها به خشونت گراییده است: ساختمان های دولتی مورد حمله قرار گرفته و تعدادی بانک و ساختمان تلویزیون به آتش کشیده شده است.

برای دیدن کامل کاریکاتور روی عکس زیر کلیک کنید و چند لحظه صبر نمایید:

آه من، آه زندگی O Me! O Life

شعر آمریکا :  والت ویتمن برگردان: نادر دارابی                                    آه من، آه زندگی

آه من! آه زندگی!... آه از پرسش­های مکرر؛ از قافله­یِ بی پایانِ خیانت­ها- از شهرهای انباشته از بلاهت؛ آه از خود من، منِ پیوسته  در سرزنشِ خویش (بخاطر آنهایی که ابله­تر از من­اند و کسانی که خائن­تر؟)، آه از چشمهایی­ که بیهوده در انتظار نوراند- از بی­حیاییِ اشیا-  از ازدحام پست و پرتقلایی که اطرافم می­بینم؛ آه از سالیانِ پوچ و بی­حاصلِ باقی مانده- مانده از تتمه­یِِ  درهم پیچیده­یِ من؛ پرسش اینجا ست: آه من! در این چرخه­یِ غم، خوبی­یی هم هست؟ پاسخ: این که تو اینجایی، که زندگی وجود دارد و هویت نیز، این که نمایش قدرتمند ادامه می­یابد،  و تو در شعری، با من شریک خواهی شد.

Walt Whitman O Me! O Life! O me! O life!... of the questions of these recurring; Of the endless trains of the faithless--of cities fill'd with the foolish; h Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I, and who more faithless?) h Of eyes that vainly crave the light--of the objects mean--of the struggle ever renew'd; h h Of the poor results of all--of the plodding and sordid crowds I see around me; h h Of the empty and useless years of the rest--with the rest me intertwined; h The question, O me! so sad, recurring--What good amid these, O me, O life? h Answer. That you are here--that life exists, and identity; h That the powerful play goes on, and you will contribute a verse. h