آن فرشته ی کوچک درون هر کسی

 قهر می کند گاهی  هرچه اصرار می کنم نمی آید     چند روز          

رها می کند مرا به امان خدا

و تا می بیند دیگر تمام است کارم انگار                  سر می جنباند

خمار می کند چشم هایش را

کمی می آید جلو        می نشینم کنارش        دست می گذارد بر شانه ام

سر می برم در گیس هایش        و چند ترنه می خوانم از بر

چه قدرهر بارکه تکرار می شود این وضع     احساس تنهایی می کنم اول بیشتر
                        بعد پر می شوم                         زودتر هم عاشق

و رودخانه تمام ماهی هایش را گویی             با هرچه پولک نقره ای که دارد

می گذارد در من        من هم موج بر می دارم        و پابرهنه می روم تا

     بفشارمش در آغوش         

          شاعر: داریوش معمار