آه من، آه زندگی O Me! O Life

شعر آمریکا :  والت ویتمن برگردان: نادر دارابی                                    آه من، آه زندگی

آه من! آه زندگی!... آه از پرسش­های مکرر؛ از قافله­یِ بی پایانِ خیانت­ها- از شهرهای انباشته از بلاهت؛ آه از خود من، منِ پیوسته  در سرزنشِ خویش (بخاطر آنهایی که ابله­تر از من­اند و کسانی که خائن­تر؟)، آه از چشمهایی­ که بیهوده در انتظار نوراند- از بی­حیاییِ اشیا-  از ازدحام پست و پرتقلایی که اطرافم می­بینم؛ آه از سالیانِ پوچ و بی­حاصلِ باقی مانده- مانده از تتمه­یِِ  درهم پیچیده­یِ من؛ پرسش اینجا ست: آه من! در این چرخه­یِ غم، خوبی­یی هم هست؟ پاسخ: این که تو اینجایی، که زندگی وجود دارد و هویت نیز، این که نمایش قدرتمند ادامه می­یابد،  و تو در شعری، با من شریک خواهی شد.

Walt Whitman O Me! O Life! O me! O life!... of the questions of these recurring; Of the endless trains of the faithless--of cities fill'd with the foolish; h Of myself forever reproaching myself, (for who more foolish than I, and who more faithless?) h Of eyes that vainly crave the light--of the objects mean--of the struggle ever renew'd; h h Of the poor results of all--of the plodding and sordid crowds I see around me; h h Of the empty and useless years of the rest--with the rest me intertwined; h The question, O me! so sad, recurring--What good amid these, O me, O life? h Answer. That you are here--that life exists, and identity; h That the powerful play goes on, and you will contribute a verse. h